– Κι εσένα πώς σε λένε, μικρή μας;
– Καλά, ξανά θα τα λέμε; Τα έχω πει εκατό φορές! Πάμε πάλι. Με λένε Αϊσέ και είμαι Παναθηναϊκάρα. Ο Αλοντίν, ο αδερφός μου, είναι βάζελος. Όχι, κάτσε. Τα μπέρδεψα. Εγώ είμαι βάζελος κι εκείνος γάβρος . Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω γυμνάστρια.
Η Αϊσέ, ένα εννιάχρονο κορίτσι, μιλάει με κέφι, τόλμη και λίγο παράπονο για τη ζωή της. Μοιράζεται τα ίδια βάσανα με όλα τα παιδιά της ηλικίας της: σχέσεις με τους συμμαθητές και τον αδερφό της, φιλίες, παιχνίδι… Αλλά έχει και τις δικές της, τις βαθύτερες έγνοιες για μια πατρίδα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Βάζει στο μίξερ νοσταλγία, φόβο, πείσμα, χιούμορ και θέληση και φτιάχνει το ιδιαίτερο γλυκό της δικής της ζωής. Μας κερνάει με γενναιοδωρία όλους. Ακόμη κι αυτούς που έτυχε να την πικράνουν. Η Αϊσέ ξέρει να παίζει μπάλα. Εσύ;
Η έκδοση πραγματοποιείται με τη συνεργασία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
Για το βιβλίο έγραψαν:
η Ελένη Κορόβηλα στην BOOKPRESS ΕΔΩ
η Μαρίζα Ντεκάστρο στον ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΔΩ
η Λίλα Πατρόκλου έγραψε για το βιβλίο:
Το καρύδι όταν έχει σκληρό κέλυφος, η ψίχα του είναι πολύ νόστιμη. Πιο γευστική από την ψίχα των καρυδιών με μαλακό κέλυφος, που σπάνε εύκολα. Αυτό το ξέρουν καλά όσοι αγαπούν τους ξηρούς καρπούς και ιδιαίτερα τα καρύδια. Κι εγώ, που σε μιαν άλλη ζωή μπορεί να ήμουν σκίουρος, τα αγαπώ πολύ. Αγαπώ πολύ και τους ανθρώπους, που έτσι ακριβώς όπως τα καρύδια, είναι αυτά που λέμε «σκληρά καρύδια». Δε σπάνε εύκολα. Δεν το βάζουν κάτω εύκολα. Παλεύουν για το δίκιο τους και για την θέση τους στη ζωή. Κι όταν καμιά φορά το παράπονο γίνει πιο μεγάλο σκουπίζουν τα δάκρια, κι επιστρατεύουν το πείσμα για να τα καταφέρουν. Όπως η Αϊσέ, που είναι μόνο εννιά χρονών, προσφυγάκι σε μιαν άλλη χώρα και που θέλει δεν θέλει πρέπει να την κάνει πατρίδα.